نیمه تاریک وجود
نیمه تاریک وجود آن بخشی از شخصیّت ماست که روابط ما را به بن بست میکشاند ومانع از تحقق رؤیاهایمان میشود ، این بخش را کارل یونگ سایه می نامد. و آن شامل همه آن ویژگی های شخصیّتی ماست که سعی می کنیم پنهان و یا نفی کنیم.
بدبینی و خوش بینی ، اهلی و اهریمنی بودن ، بی باکی و ترس ، همگی ویژگی های خفته در درون ما هستند . بسیاری از ما از هر دو بخش تاریک و روشن وجودمان هراس داریم . بسیاری از ما می ترسیم به درون خود بنگریم و این ترس ، ما را وادار کرده است چنان دیوارهای قطوری بنا کنیم که دیگر به یاد نمی آوریم ، در اصل چه کسی هستیم .
برای بیرون آوردن روشنایی باید به درون تاریکی رفت . هر گاه احساس یا میلی را سرکوب می کنیم ، قطب مخالف آن را نیز سرکوب می نماییم . با نفی زشتی های خود ، از زیبایی هایمان می کاهیم، با نفی ترس خود، از شجاعتمان کم می کنیم و با نفی حرص و آزار خود، بخشندگی‌مان را کاهش میدهیم .
هر آنچه که نمی توانید باشید، مانع از بودن شما می شود. برای آزاد و مستقل بودن باید بتوانید "باشید" و دستیابی به این مهم مستلزم آن است که از داوری خود دست بکشید . ما هنگامی که خود را مورد قضاوت قرار میدهیم ، خود به خود نسبت به دیگران نیز پیش داوری روا می داریم و آنچه به دیگران می کنیم ، به خود نیز می کنیم . جهان ، آینه ای برای بازتاب درون ماست .
هنگامی که بتوانیم خود را بپذیریم و ببخشیم ، خود به خود می توانیم دیگران را نیز بپذیریم و ببخشیم .
سایه ، چهره های گوناگونی دارد : ترسو ، زیاده خواه ، خشمگین ، کینه توز ، پلید ، خودخواه ، فریبکار ، تنبل ، سلطه جو ، متخاصم ، زشت ، نالایق ، بی ارزش ، ناتوان ، عیبجو ، موشکاف .... .
این فهرست را پایانی نیست ، نیمه تاریک وجود ما مخزنی برای همه جنبه های ناپذیرفتنی مان است ؛ همه آنچه که موجب شرمندگی ماست و وانمود می کنیم نیستیم ؛ چهره هایی که نمی خواهیم به دیگران نشان دهیم . ما برای خود نقاب های گوناگونی میسازیم ، ما گمان میکنیم که نقابهایمان ، شخصیت درونی مان را پنهان می دارد ، اما آنچه که در وجود خود نمی پذیریم ، در نا منتظره ترین لحظات سر بر می آورد و خود را نشان می‌دهد.